تاریخچه انواع لوله
لوله های پی وی سی
برای اولین بار ، پی وی سی در سال ۱۸۷۲ ، در یک آزمایشگاه تولید شد. در سال ۱۹۱۲ ، یکی از شیمیدانهای آلمانی به نام فریتز کلانه، موفق به ترکیب استیلن و اسید کلریدریک شد . محصول این واکنش گرید وییل بود. این محقق، بر آن بود که به نحوی از رادیکالهای آزاد برای پلیمری شدن ترکیب مذکور استفاده نماید که تا سال ۱۹۲۵، این طرح مسکوت ماند. در سال ۱۹۲۶ ، یک شیمیدان آمریکایی به نام والدوسيمون ، موفق به کشف پی وی سی گردید ، تولید، تجاری این ماده در سال ۱۹۳۰ شروع شد . در زمان جنگ جهانی دوم، ساخت انواع محصولات از این ماده استفاده گردید و به مرور تکنولوژی تولید مواد اولیه آن از کشورهای پیشرفته به کشورهای در حال توسعه مانند ایران ، انتقال یافت. لوله های پلیمری که امروزه استفاده میشود بیشتر از ماده پلاستیک گرمانرم تشکیل شده است . این لوله ها بیشترین مورد استفاده را در بازارهای جهانی دارد . محققان آلمانی ، پی وی سی را توسعه دادند و توانستند در هنگامی که با کمبود مواد اولیه برای لوله های معمولی مواجه شدند، از این ماده جهت ساخت لوله های آب استفاده کنند. .
امروزه ، کاربرد لوله های پی وی سی در شبکه های انتقال آب و سیستم فاضلاب، جایگاه خاصی دارد. لوله های پی وی سی به دلیل ارزان بودن و امکان نصب آسان آنها ، در مقایسه با دیگر لوله های پلیمری به خصوص در سیستم فاضلاب ، بیشترین مصرف را داراست
لوله های پلی اتیلن پلی اتیلن برای اولین بار در سال ۱۹۳۳، توسط شرکت شیمیایی سلطنتی انگلستان (سام) اختراع شد. این مواد به صورت تجاری تا سال ۱۹۳۹ مورد استفاده قرار نگرفت تا اینکه شرکتی از این مواد، در سال ۱۹۳۹ برای کابل های تلفن استفاده کرد. پلی اتیلن تولیدی در این سال، پلی اتیلن با چگالی پایین بود . دیری نگذشت که این ماده به عنوان جز بسیار مهم در توسعه سیستم رادیو جنگ جهانی دوم مطرح شد. در سال ۱۹۵۷الی۵۶ پلی اتیلن با چگالی
بالا و در سال ۱۹۷۶، پلی اتیلن خطی با چگالی پایین تولید شد. از سال ۱۹۵۰ تا امروز، کاربرد لوله های پلی اتیلنی در زمینه سیستم های انتقال آب نوشیدنی رواج یافته شده است. این نوع لوله ها بعد از لوله های پی وی سی در ردیف دومین لوله برای استفاده در لوله های پلیمری در دنیا . در سالهای ابتدایی ۱۹۶۰، لوله های پلی اتیلنی با چگالی بالا و چگالی پایین در زمینه لوله کشی آب آشامیدنی استفاده می شود. در ابتدا این نوع لوله ها در خطوط سرویس های خانگی یا کاربردهای ویژه مانند زهکشی کاربرد کاربرد قرار می گرفت و این به دلیل هزینه بیشتر نصب، نسبت به مواد دیگر بود. ولی لوله این لوله ها به عنوان یکی از مهمترین و مصرف ترین لوله ها در صنعت تاسیسات به شمار میروند. به طور کلی می توان گفت، این لوله ها از حدود چهل سال پیش رواج یافته اند
لوله های آب آشامیدنی از سال ۱۹۵۰
لوله های گاز از سال ۱۹۶۰
لوله های برق از سال ۱۹۶۰
لوله های کابل ها از سال ۱۹۷۰
لوله های دو جداره برای شبکه از سال ۱۹۸۰
لوله های پلی اتیلن مشبک
به دلیل مقاوم نبودن پلی اتیلن در برابر تکج ، لوله های پلی اتیلن برای حمل سیالات با دمای زیاد مناسب نمیباشد. بنابر این، استفاده از این لوله ها در تاسیسات گرمایشی و انتقال آب گرم بهداشتی مشکل آفرین است . همچنین لوله های پلی اتیلن بر خلاف لوله های فلزی فاقد ساختار فشرده اند و نفوذپذیری این لوله ها در مقابل گازها بالاست. همین امر موجب فرسودگی زودرس و طول عمر پایین این لوله ها میشود. به منظور رفع نقایص موجود و ساخت لوله های با طول عمر زیاد و دارای خواص مکانیکی و فیزیکی مناسب در دمای بالاتر از دمای محیط ، روش شبکه ای کردن لوله های پلی اتیلن توسط انگل در سال ۱۹۷۰ ، ابداع گردید . قبل از آن، در دهه ۱۹۵۰ هم با فکر تقویت ساختار پلی اتیلن ، تلاشهایی صورت گرفت. در ابتدا هدف، تقویت اتصال بین زنجیره پلیمر بود، در نهایت این تحقیقات منجر به تقویت پیوندهای بین مولکولهای پلی اتیلن شد . در سال ۱۹۷۵، کشف شد که پلی اتیلن را می توان با استفاده از ترکیات آزو شبکه ای کرد و برای اولین بار در سال ۱۹۷۷، لوله هایی از پلی اتیلن مشبک به وسیله فرآیند لوبونیل ساخه شد. در تعداد زیادی از کشورهای اروپایی ، از سال ۱۹۶۰ تا کنون، این لوله ها جهت سیستمهای لوله کشی، گرمایش تشعشعی و ذوب برفها استفاده میشود. پلی اتیلن مشبک در سال ۱۹۸۰ ، در آمریکا معرفی شد و از آن زمان تا کنون هر ساله گستره کاربرد آن بیشتر میشود.
لوله های تلفیقی
از آنجا که لوله های پلیمری محدودیت هایی در انتقال حرارت و یا تحمل فشار و ارتفاع بالا جهت رفع این نقیصه در کشور سوئیس در سال ۱۹۶۵، تلفیقی از فلز و پلیمر جایگزین لوله های پلیمری تبدیل شد. تا دهه ۱۹۷۰، استفاده از انواع لوله های پلیمری و تلفیقی در سیستم های تاسیساتی ناشناخته ماند و غالبا در تاسیسات، لوله های سری سیاه و گالوانیزه و مسی به کار میردند. در سال ۱۹۸۰، در کشور سوئیس لوله تلفیقی به بازار آمد و در اواخر ۱۹۸۰، در آلمان و در نهایت در اروپا با موفقیت خود را پیدا کرد. در سال ۱۹۸۳، لوله‌های لوله‌های پلی‌اتیلن مشبک با لایه‌های کشور در کشور آمریکا مورد مصرف مصرف قرار می‌گیرد تا به این ترتیب این صنعت در تاسیسات آب‌رسانی، بهداشتی، حرارتی و برودتی کاربرد خود را پیدا كرده و استانداردهای مربوطه را دریافت کرده اند.
لوله های پلی پروپیلن
به طور کلی پلیمرها بعد از جنگ جهانی دوم ، رشد چشمگیری پیدا کردند و اثر خود را در زندگی روزانه نشان دادند . پلی پروپیلن در سال ۱۹۲۵ ، به وسیله پرفسور نانا کشف شد ناتا بعد از آن در توسعه فرآیند تولید صنعتی بلی پلی اتیلن و گاز پروپیلن گام برداشت. فرآیند تولید تجاری پلی پروپیلن در سال ۱۹۵۷ شروع شد. این ماده، امروزه یکی از ارزانترین و پر مصرفترین ماده پلیمری در جهان است و این مصرف هر ساله گستره بيشتري میابد
لوله های پلی بوتیلن
این پلیمر، در سال ۱۹۶۰ به صورت معنی در کشور آلمان ساخته شد و در سال ۱۹۷۷، توسط شرکت شل در ایالات متحده در ساخت لوله های مصرف شده است. این پلیمر مقاومت عالی در برابر ازون و اکسایش داشته و نسبت به سایر پلیمرها از مقاومت در برابر نفوذ پذیرش در برابر گاز است .
پلیمر پلی بوتیلن که یک پلاستیک گرمانرم چهار گرینه است.
